Onderzoeken

Gelukkig was Victor mee toen ik hoorde dat ik een prik moest krijgen. Dat was wel even slikken hoor. Gelukkig heeft de verpleegkundige soms toverplakkers. Die legt ze een tijdje op mij, zodat ik straks de prik minder voel. In de onderzoekskamer staat er een bed met een wit papier erop, waarop ik moet neerliggen. Er zijn heel veel witte kasten. Wat zou er daar allemaal inzitten? Ik zie ook veel kleurrijke figuurtjes. Tel je even mee? Eerst moet de plakker eraf. De verpleegkundige bekijkt mijn armen en handjes en zoekt naar de plaats waar het prikje het best zou lukken. Ze wrijft op mijn hand met van dat sterk ruikend water….bah! Het is nog koud ook! Een tweede verpleegkundige houdt mijn arm rondom stevig vast. Zo kan ik mijn armpje niet terugtrekken en door te duwen, loopt mijn bloed sneller en is het vlugger voorbij. Ik mag hard in de hand van mijn mama knijpen en blazen samen de pijn weg. We tellen samen af….1….2….3 en prik! Het is al voorbij! Dat viel best mee! Soms moet er wat van je bloed in kleine buisjes druppelen. Dat onderzoeken ze dan in het laboratorium. Met een kokertje wordt dit door buizen naar de andere kant van het ziekenhuis gestuurd. Het lijkt wel op een toveren. Eerst is de capsule er nog en plots is ze weg. Zag je ook dat de verpleegkundige het priknaaldje terugtrok en dat enkel een klein hol draadje bleef zitten op de prikplek? Daarop maken ze doorzichtige kabeltjes vast. Die lopen naar een zakje die ze ophangen aan een kapstok op wieltjes. In het kleine zakje kunnen medicamentjes zitten. Het grote zakje noemen ze met een moeilijk woord ‘infuus’. Het lijkt een beetje op water, maar er zitten ook voedingsstoffen in voor mij. Daarna krijg ik een zacht plankje rond mijn arm, die ze vastmaken met allerlei kleine en grote plakkers. Het is precies een cadeautje! Zo blijft alles goed op zijn plaats zitten en moeten ze niet meer opnieuw prikken. Mama was ook heel blij toen het voorbij was en van de verpleegkundige mag ik een verrassing nemen uit de troosttrommel. Een badeendje? Of potloodjes? Help jij me kiezen? Hier ben ik met mijn kapstok op wieltjes. Ik kan toch nog heel wat leuke dingen doen zoals kleuren en met de poppen spelen. Weet jij nog dingen die zouden lukken met maar 1 handje vrij? Als kindjes niet in het ziekenhuis opgenomen zijn, maar ze toch bloed willen om te onderzoeken in het laboratorium na een consultatie bij de arts, gaan ze naar het priklabo. Omdat ik zo flink ben geweest, mag ik nog een klein cadeautje kiezen.

We zitten in de wachtzaal van de CT. Een reuzenpaneel met een heleboel knopjes en lampjes en in het midden een grote ronde opening die razendsnel een heleboel fotootjes kan maken. Daar zit ik even paf van op die tafel. Dat toestel noemen de grote mensen een CT-scanner. De verpleegkundige helpt me om neer te liggen op de tafel met mijn hoofd op een zacht smal kussentje. Omdat ik zeker niet zou bewegen, willen ze een bandje rond mijn hoofd doen. Maar omdat ik niet graag zoals een indiaan wil zijn, steken ze in de plaats daarvan 2 kussentjes voor mijn oren. Nu schuift de tafel over en weer met schokjes en piepjes, zodat ik in de ronde buis kan kijken. Ik zie een cirkel ronddraaien en lichtjes die aan- en uitflikkeren. Het lijkt een beetje op de kermis! Straks moet ik dat vertellen aan papa!

De arts zit in een kamertje naast ons maar kijkt door een raam om te zien hoe flink wij het doen. Op zijn computer ziet hij mijn hersenen.

Als je pijn hebt in je buik moet je misschien zoals ik naar een speciale kamer voor een echo. Als je niet te ziek bent, mag je zelf stappen. Anders brengt de verpleegkundige je er wel naar toe met je bed op wieltjes. Op de radiologie wacht een lieve verpleegkundige op ons. Ik moet neerliggen op een tafel met een wit papier erop. Naast de tafel staat een computer. Ik moet mijn buikje bloot maken en ze steken papier tussen mijn kleertjes, zodat ze niet vuil worden en mama ze moet wassen met de wasmachine. Omdat wij beter op het scherm zouden zien, doet hij dan het licht uit! Het is gelukkig niet pikkedonker maar duister. Op mijn blote buik doet hij een kwak gel. Oei, dat is best koud. Vervolgens wrijft hij stevig met een roller erover. Voortdurend kijkt hij heel aandachtig op zijn toestel. Meekijken mag, stilliggen moet, ook al heb je kriebels, zoals ik! Dan krijgen we een dikke keukenrol om de gel af te wrijven en terug op mijn kamer mag ik eindelijk wat eten.

De arts wil graag mijn hartje onderzoeken. Jonge kindjes kunnen daarvoor naar de pediater. Oudere kinderen gaan naar de cardiologie voor een ECG. Dat is een moeilijk woord! Ik moet neerliggen op een soort bedje met wit papier erop. Daarna moet ik mijn borst, armen en benen bloot maken. Nu kan de verpleegkundige hier ronde plakkertjes op hangen. Ze zien er wel een beetje anders uit dan de klevertjes thuis, want er hangen draadjes aan, die naar een computer lopen. De verpleegkundige spuit ze eerst even nat. Daarna begint ze de nopjes op mij te plakken. Tel je even mee hoeveel er zijn? 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10! Op het scherm verschijnen op en neergaande lijnen. Hoe stiller ik lig, hoe mooier mijn hartje die strepen kan tekenen. Knap, hé ! Gelukkig duurt het niet lang.

De arts wil ook graag zien of mijn hersentjes even mooi kunnen tekenen als mijn hartje. Hiervoor ga ik met de lift helemaal naar beneden naar de neurologie voor een EEG. Wat een moeilijke woorden gebruiken ze toch in het ziekenhuis! Ik mag op een stoel neerzitten. Ik krijg een mooie badmuts met witte stippen op mijn hoofd met bovenaan een lang kleurrijk lint, die naar een computer loopt. Het lijkt precies een verkleedpartijtje! In die witte stippen waren kleine gaatjes en daarin deed die kapster, oei, verpleegkundige een koude gel met een soort spuit. Gelukkig zit er geen naald op zodat het helemaal geen pijn doet. Het duurt wel eventjes, want er zijn veel gaatjes. Ik moet wel flink stil zitten met mijn hoofd, soms zelfs met mijn ogen toe. Op het computerscherm komen een heleboel puntige lijntjes, op en neer, en daarmee kan de arts weten of alles goed is in mijn hoofd. Erg raar toch?
Als mijn badmuts eraf is, voel ik dat mijn haar kleeft van die gel. Ik kan nu rare kapsels maken. Terug op de kamer wast mama mijn haar. Ruik eens hoe lekker mijn shampoo ruikt!

Omdat ik zo vaak pijn in mijn buik heb, hebben de verpleegkundigen een aantal keer een fleet – dat zijn medicamentjes die ze in je poep spuiten - gestoken bij mij zodat ik vlotter naar het groot toilet kan.

Dit helpt echter niet voldoende. Vandaag mag ik daarom meespelen in een film! Nu ja, ze gaan een filmpje maken binnen in mijn lichaam. Endoscopie noemen de grote mensen dat. Om er voor te zorgen dat mijn buik er aan de binnenkant mooi uit ziet op de camera, mag ik al een tijdje niet meer eten en moet ik een speciaal drankje drinken. Het smaakt een beetje als limonade, mmmmmm!!!!!!!!
Ik heb nog nooit zo veel gedronken!!!!! Ik moet nu vaak naar het toilet en mijn buikje doet soms een beetje pijn.

Nu gaan we naar beneden met mijn bed op wieltjes. Ik krijg een maskertje op. Mama belooft bij mij te blijven tot ik slaap. 1, 2, 3, 4, 5… Nog voor ik tot 6 kan tellen, lig ik al in slaap.

De verpleegkundige spuit enkele medicijnen in zodat ik niet te veel zal voelen. De arts gaat nu het kleine cameraatje in mijn lichaam laten rondreizen via mijn poep. Er wordt lucht geblazen zodat het slangetje gemakkelijker naar binnen kan glijden. Hier voel ik helemaal niets van door de verdoving. Intussen zit mama buiten te wachten.

Ik word wakker tussen andere slapende mensen. Ik zie ze echter niet, want ze liggen achter een gordijntje.

Als ik terug goed wakker ben, mag ik terug naar mijn kamer. Ik mag nu terug drinken en eten. Prot! Oeps! Door de lucht, die de arts in mijn buik heeft geblazen, moet ik soms windjes laten. Pardon!

Vandaag mag ik terug meespelen in een film! Nu ja, ze gaan een filmpje maken binnen in mijn lichaam. Endoscopie noemen de grote mensen dat. Om er voor te zorgen dat mijn maag er aan de binnenkant mooi uit ziet op de camera, mag ik al een tijdje niet meer eten. Nu gaan we naar het operatiekwartier mijn bed met mijn bed op wieltjes. Ik mag op mijn zij op de onderzoekstafel gaan liggen. Omdat mijn keel geen pijn zou doen, spuiten ze medicijnen in mijn keel. Het smaakt een beetje naar banaan. Lust jij dat ook zo graag? Daarna krijg ik een maskertje op. Mama belooft bij mij te blijven tot ik slaap.

1, 2, 3, 4, 5… Nog voor ik tot 6 kan tellen, lig ik al in slaap.

De verpleegkundige spuit enkele medicijnen in zodat ik niet te veel zal voelen. Vervolgens plaatst ze een ringetje in mijn mond, zodat mijn tanden niet beschadigd zullen worden. Door dit ringetje kan de arts dan een buisje steken met het cameraatje aan. Er wordt lucht geblazen zodat het slangetje gemakkelijker naar binnen kan glijden. De reis gaat beginnen! Hier voel ik helemaal niets van door de verdoving. Intussen zit mama buiten te wachten. Ik word wakker tussen andere slapende mensen. Ik zie ze echter niet, want ze liggen in een andere kamer achter een gordijntje.

Als ik terug goed wakker ben, mag ik terug naar mijn kamer. Mijn keel voelt nog wat raar door het buisje dat erin werd geschoven. Daarom eet ik vooral koude dingen.

De artsen willen testen of ik ergens allergisch voor ben. Dat wil zeggen dat mijn lichaam bepaalde stoffen niet zo leuk vindt, zoals het haar van mijn katje of het gras in onze tuin. Soms komt de verpleegkundige hiervoor langs op mijn kamer maar ik ga samen met mama in de lift naar beneden naar de kamer van de kinderartsen .

De verpleegkundige toont mij een koffer vol flesjes in verschillende kleurtjes.

Ik mag op een stoel zitten en moet mijn arm van de verpleegkundige strekken. Van elk flesje doet ze een paar druppeltjes op mijn arm. Brrr, dat voelt een beetje fris. Met een blauw naaldje prikt de verpleegkundige nu in mijn arm op de plaats van de druppeltjes. Op die manier kan elk druppeltje in mijn arm kruipen. Dat prikken doet een beetje pijn, alsof kleine broer me even nijpt met zijn nageltjes. Gelukkig is het snel voorbij. De verpleegkundige schrijft allerlei gekke dingen op mijn arm, dat kriebelt een beetje. Zo weet ze waar ze welk druppeltje heeft laten vallen. Nu moeten we afwachten hoe mijn lichaam reageert. Sommige druppeltjes zal mijn lichaam niet leuk vinden. Op de plaats van dat druppeltje wordt mijn arm dan een beetje rood. Dat jeukt, maar de arts heeft gezegd dat ik zeker niet mag krabben. Na een kwartiertje kijkt de verpleegkundige weer naar mijn arm en schrijft op waar ik rode vlekjes heb gekregen. Gelukkig ben ik niet allergisch voor mijn katje en enkel voor bepaalde bomen!

Ik heb al een tijdje al niet meer gegeten omdat ik zo meteen een testje moet doen. De arts wil weten of mijn lichaam melk verdraagt.

De verpleegkundige komt met een gek apparaatje. Het lijkt een beetje op een blauwe toeter, met daaraan een spuit verbonden. In de toeter mag ik heel hard blazen. Ik beeld me in dat ik jarig ben en alle kaarsjes op de taart moet uitblazen. PFFFFFFFFFFF!!!!!!!!!!!! Dat heb ik goed gedaan. Nu krijg ik een drankje van de verpleegkundige. Dit drankje smaakt naar melk met suiker in. Lekker zoet! De komende vier uren zal ik iedere 20 minuutjes eens in de blauwe toeter moeten blazen. Dat zijn nog 12 keren in totaal. De ene keer beeld ik me in een ballon op te blazen, de andere keer droom ik dat ik trompet speel. PFFFFFFFFFF!!!!!!!

Eindelijk, ik heb voor de twaalfde keer in de toeter geblazen. De verpleegkundige is onder de indruk en zegt dat ik een echte blaaskampioen ben. Nu krijg ik eindelijk iets te eten!

Mijn broertje moet hetzelfde onderzoekje doen, maar omdat hij zo klein is, krijgt hij een maskertje op.

Mijn hartje en mijn hersentjes zijn reeds onderzocht. Nu is het de beurt aan mijn longen. De arts wil meten hoeveel lucht in mijn ballon, …euh pardon…, in mijn longen kan. Hiervoor moet ik met de lift helemaal naar beneden naar de kamer van de kinderarts. Daar moet ik soort douchecabine gaan staan. Maar ik ben toch al gewassen? En sniffelsnuit, mijn okseltjes en voetjes geuren ook nog lekker. Ruik maar! Gelukkig is het zonder water, want ik heb mijn kleertjes nog aan! Ik moet flink rechtop zitten, en dan… ,niet schrikken, krijg ik een zachte knijper op mijn neus net zoals sommige zwemmers. Gelukkig is het geen wasknijper zodat het geen pijn doet! Ik moet mijn mond goed sluiten rond een buisje. Het toestel lijkt precies op de haardroger van mama! Dan moet ik goed luisteren wanneer ik moet inademen. Dit is als lang zuigen, zoals aan een rietje. Soms moest ik lang uitademen ook. Dat is als lang blazen, zoals de kaarsjes van een taart uitblazen, een ballon opblazen of belletjes in een glas water met een rietje. Dat is wel even opletten, hoor! Na enkele keren oefenen, lukt het toch al aardig. De arts is erg tevreden. ”Tien op tien en duim omhoog!”, zegt ze lachend.

De arts wil weten of ik een bepaalde ziekte heb, tuberculose genaamd. Het is een gekke naam, en ik kan hem maar moeilijk onthouden. Ik zal een kleine spuit in mijn arm krijgen. In die spuit zit een speciale vloeistof. Als ik besmet zou zijn met de ziekte, zal het plekje van de prik wat roder worden of een bultje krijgen. Dit zal niet meteen gebeuren, en pas over 4 dagen zal de arts nog eens naar mijn arm kijken.

De verpleegkundige komt mijn kamer binnen en laat het spuitje zien. Het ziet er niet zo groot uit. Ze vraagt met welke arm ik schrijf. Ze zal het spuitje in mijn andere arm zetten. We tellen samen af: één….twee….drie….prik. Het steekt een beetje, maar ik hou mijn arm flink stil. De speciale vloeistof wordt in mijn arm gespoten en…. De spuit mag er weer uit. Dat was snel voorbij!

We zitten in de wachtzaal van de NMR.

Vandaag wordt ik een echte superster zoals op de televisie. De foto-arts gaat honderden, misschien zelfs duizenden foto’s van mij maken! Ik moet mij echter niet mooi maken van buiten, want ze gaan fotootjes nemen van mijn binnenkant. Ik mag geen speldjes in mijn haar hebben. In een klein kamertje staat een reuzegroot fototoestel.

Ik moet op de tafel gaan liggen en krijg een koptelefoon op, want deze machine maakt heel veel lawaai. Hij trommelt erop los door de magneten die tegen elkaar schuiven. Ik krijg ook een rood knopje in mijn handen, waar ik op mag drukken als ik mij niet lekker zou voelen. Een soort noodrem voor de trein dus. Ik ben een beetje bang als iedereen naar buiten gaat en ik daar alleen moet blijven. Gelukkig dat de foto-arts nog kan praten via een microfoon met mij en ik met hem. De tafel komt in beweging en ik glijd langzaam de tunnel in, precies als een trein. Gelukkig is het nog open aan mijn hoofd en voetjes. Ik heb een beetje schrik, maar probeer flink te luisteren naar de muziek. Jammer dat ik stil moet liggen en niet mag dansen, want het is mijn lievelingsliedje op de radio. De tafel schokt soms een beetje, precies alsof ik op de fiets zit. Plots word ik uit de tunnel gereden. De trein heeft zijn eindhalte bereikt. Het duurde toch wel lang en ik ben blij dat het voorbij is. Met de rolstoel gaan we terug naar mijn kamertje.

Omdat ik niet meer zo goed hoor, heeft de arts besloten eens heel goed mijn oortjes te kuisen. Daarom mag ik naar de kamer van de arts .

Ik mag op het bed gaan zitten, en de arts laat de vreemde machine zien die ze gaat gebruiken om het vuil uit mijn oortjes te wassen. Het lijkt een beetje op een mini-tuinslang, verbonden aan een heel grote batterij. De arts vertelt dat ze daarmee water in mijn oor zal spuiten, zodat het vuil eruit wordt gespoeld. De arts spuit water in mijn oren. Het doet niet echt pijn maar voelt wel raar aan. Net alsof ik onder een douche sta die heel hard water spuit. Het duurt gelukkig niet al te lang. De arts heeft veel vuiltjes uit mijn oor kunnen halen en ik kan weer beter horen. Tijd om nog eens naar een cd van K3 te luisteren!

Toen ik de arts hoorde afspreken met mama dat er een foto zou genomen worden van mijn mij dacht ik, dat kan papa ook, maar deze keer is het anders. Ik moet zelfs mijn oorringen uitdoen in plaats van mij mooi te maken. Zo raar!

In een speciale gang in het ziekenhuis zijn er enkele zalen met reuze fototoestellen die foto’s kunnen nemen van de binnenkant van je lichaam. Geweldig knap hoor! We moeten nog eventjes wachten in de wachtzaal op onze beurt. De verpleegkundige komt ons halen als het onze beurt is. De kamers zijn wel een beetje donker. Dat hoort zo omdat ze op die manier de foto’s beter kunnen zien, net zoals bij een echte fotograaf! Eerst gaan ze een foto nemen van mijn buikje. Mama kan overal bij zijn omdat ze een blauwe (of rode) loodzware schort draagt. Dat is nodig om de fotostralen bij haar niet binnen te laten. Als iemand bij je blijft die je kent is alles veel minder eng. Dat vind jij toch ook? De verpleegkundige gaat achter een scherm zitten om de machine te bedienen. Grote kinderen die niet bang zijn en beloven stil te liggen mogen ook alleen op de tafel blijven. Dan mag mama de zware werkschort aan de kapstok hangen en samen met de verpleegkundige achter het venster staan. Soms komt er licht uit de camera boven mij. Dat is nodig om de foto’s te nemen van mijn buik. Telkens weer hoor ik boven en onder mij lawaai en geschuif en gepiep! Even stil liggen en het fototoestel erboven doet zijn werk. Soms zijn er meerdere foto’s nodig en moet ik een andere positie gaan liggen. Maar eerst moet ik nu een beetje drinken. Het ziet eruit als melk, maar het smaakt echt niet lekker… bah! Ik hoop dat jij dit niet moet doen. Ik probeer het zo snel mogelijk uit te drinken, zodat het snel voorbij is. Dit drankje reist nu via mijn mond, langs mijn slokdarm, naar mijn maag en via mijn darmen naar mijn nieren, zodat ik pipi kan maken. De verpleegkundige maakt zo nu en dan een foto en kan dit zo goed volgen op haar computer. Dat toestel kan ook langzaam kantelen met mij erop. Het lijkt wel de speeltuin en de grote camera boven mij kan ook apart bewegen.

Plots sta ik helemaal rechtop. De verpleegkundige vraagt om me vast te houden aan de buisjes naast mij. Ze willen een foto nemen van mijn longen omdat ik zoveel hoest. Ik moet diep inademen en proberen zo lang mogelijk om niet uit te ademen. Best moeilijk, hoor! En dit is het resultaat! Jammer dat het zonder kleurtjes is en enkel in zwart, wit en grijs.

Voor foto’s van je hoofd kan het soms gebeuren dat de verpleegkundige aan mama toont hoe ze twee dikke kussens tegen je oren moet houden. Dit is niet omdat je niets mag horen maar om onbeweeglijk foto’s te maken.

Vandaag gaan ze mijn nieren onderzoeken om te bekijken hoe ik plas. Daarvoor moet ik naar een andere afdeling. In de wachtkamer zie ik televisie, knuffels en boekjes maar ik kies voor een puzzel. Dat doe ik graag en kan ik vliegensvlug als mama mij wat meehelpt. Het is mijn beurt. Mijn puzzel is wel nog niet af, maar de verpleegkundige kan hierop niet wachten. Ik moet op een hoge en smalle tafel neerliggen. Omdat ik mooi stil zou liggen en niet van het bed zou vallen, maken ze mijn armpjes, beentjes, hoofd en buik vast met bandjes. Dit voelt best raar. Ik lijk een beetje op een mummie. Een gekke meneer geeft mij een spuitje met een speciale vloeistof. Het is niet moeilijk om een tijdlang stil te liggen, terwijl het toestel zijn werk doet, als je mama een nieuw verhaaltje voorleest. Bij elke mooie tekening draait ze het boek even naar me toe. Soms is het nodig dat ze vlak boven je neus een groot fototoestel hangen. Gelukkig is mijn neus niet zo lang als die van Pinokkio! Enkele uren later lig ik hier terug. Het is terug mijn lievelingsliedje op de radio. Na een nachtje slapen moet ik hier nog een laatste keer langskomen. Wedden dat jij daar ook knuffels leert kennen?

Met een stethoscoop luistert de arts of verpleegkundige naar je hart, longen en buik. Zo hoort zij of je hart goed klopt, of je goed ademt en of je darmen het eten en drinken goed verteren.

De verpleegkundige wil mijn zweet onderzoeken. Omdat zweet uit je lichaam komt, kan de arts daaraan soms zien wat er binnen in je lichaam mis is. Eerst maakt de verpleegkundige mijn arm proper met water. Brrr, dat voel een beetje fris. Dan doet zij me 2 armbandjes om. Nu wordt een rode en een zwarte knop op mijn armband vastgemaakt. Die knopjes zijn verbonden via draadjes met een soort dikke tablet. Na een paar minuutjes piept het toestel en draait de verpleegkundige de dunne rode knop eraf en plaatst een dikke rode knop. Nog een paar minuutjes wachten en alles wordt verwijderd. Dat gaat lekker snel en ik voel er helemaal niets van!